Trekking i nordic walking to dwie dyscypliny sportowe, w których chodzi się z kijkami. Jednak nie mogą być to te same kije, gdyż aktywności znacznie się od siebie różnią. Czym więc muszą charakteryzować się konkretne kijki do chodzenia.
Talerzyki i groty
W Nordic walkingu talerzyki nie pełnią zbyt ważnej roli, to znaczy zapobiegają jedynie ewentualnemu zapadaniu się w piasek czy lekko grząskie podłoże. Dlatego są bardzo małe – lub nie ma ich wcale. Natomiast w kijkach trekkingowych są one na tyle ważne, że występują w dwóch kompletach. Są to talerzyki letnie i zimowe (odpowiednio mniejsze i większe). Ich istotność polega na tym, że kiedy podłoże jest niepewne, kijki w żadnym razie nie mogą się zapadać ani wchodzić zbyt głęboko między skały. Z klei groty są ważne w obu rodzajach:
– w trekkingu groty ścina się na płasko, by odpowiednio klinowały się pomiędzy kamieniami lub korzeniami,
– w nordic walkingu groty mają zaostrzone końcówki, które pozwalają na szybkie złapanie przyczepności do podłoża.
Rękojeść
W obu opisywanych rodzajach kijków do chodzenia zauważyć można w tym aspekcie różnice. Rękojeść w kiju trekkingowym jest duża i często ma wyprofilowane wgłębienia na palce. Do tego z obydwu stron jest ona zakończona zgrubieniem. Natomiast rękojeść kija do Nordic walkingu jest smukła, dość spłaszczona i w górnej części wygięta pod delikatnym kątem.